یانا و یارا

«یکی بود یکی نبود... در یک جنگل بزرگ، چند تا میمون وسط درختها زندگی می کردند. در بین آنها میمون کوچکی بود به نام قهوه ای که خیلی بی ادب بود. همیشه روی شاخه ای می نشست و به یک نفر اشاره می کرد و با خنده می گفت: اینو ببین چه دم درازی داره، اون یکی رو چه پشمالو و زشته و بعد قاه قاه میخندید. هر چه مادرش او را نصیحت می کرد، فایده ای نداشت. تا اینکه یک روز در حال مسخره کردن بود که شاخه شکست و قهوه ای روی زمین افتاد. مادرش او را پیش دکتر یعنی میمون پیر برد. دکتر او را معاینه کرد و گفت دستت آسیب دیده و تو باید شیر نارگیل بخوری تا خوب شوی. چند دقیقه بعد قهوه ای، بقیه میمونها را دید که برایش شیر نارگیل آورده بودند. او خیلی خجالت کشید و شرمنده شد و فهمید که ظاهر و قیافه اصلا مهم نیست؛ بلکه این قلب مهربونه که اهمیت داره، برای همین از آن ها معذرت خواهی کرد و هیچوقت دیگران را مسخره نکرد.»

باز باران با ترانه

با گهرهای فراوان
می خورد بر بام خانه
یادم آرد روز باران
گردش یک روز دیرین
خوب و شیرین
توی جنگل های گیلان
کودکی ده ساله بودم
شاد و خرم
نرمو نازک
چست و چابک
با دو پای کودکانه
می دویدم همچو آهو
می پریدم ازلب جوی
دور میگشتم ز خانه
می شنیدم از پرنده
داستان های نهانی
از لب باد وزنده
رازهای زندگانی
بس گوارا بود باران
وه چه زیبا بود باران
می شنیدم اندر این گوهر فشانی
رازهای جاودانی, پندهای آسمانی
بشنو از من کودک من
پیش چشم مرد فردا
زندگانی خواه تیره خواه روشن
هست زیبا هست زیبا هست زیبا

شاعر : گلچین گیلانی

صبح ها لبخندی بچسبانید گوشه لبتان

دلیلش مهم نیست،

اصلا نیازی به دلیل ندارد،

لبخند است دیگر،

هفت خان رستم که نیست

یک لیوان چای تازه دم بنوشید

یک موسیقی خوب برای خودتان پخش کنید

و گذشته و آینده را بگذارید به حال خودشان

مهم همان صبح، همان لبخند،

همان چای، همان موسیقیست

سلام صبح بخیر

برای نقاشی کردن باید رویایی در سر داشته باشی،

رویایی متفاوت و زیبا که ارزش خلق کردن را داشته باشد.

هر چه رویایت منحصر به فردتر باشد، نقاشی ات نیز به همانگونه خاص تر خواهد بود.

اگر از من بپرسی می گویم آدمها به این دلیل نقاشی میکنند

تا هر آنچه که در واقعیت نمی توانند تجربه کنند را در نقاشی هایشان تجربه نمایند.

خدا خود نقاشی کشیدن را تجربه کرد

و متوجه بی نظیر بودن آن شد.

برای همین از روح خود در وجود تمام انسان ها دمید

تا آنها هم به نوعی بتوانند نقاشی کشیدن را تجربه کنند

و اثر خود را در این دنیا خلق نمایند.

آیا متوجه نقاشی هایی که تاکنون در زندگی ات کشیده ای شده ای؟

نقاشی مانند زن است؛ پر از احساس.

وقتی درگیر آن می شوی، تازه معنای واقعی زندگی را خواهی یافت.

معلم عزیزم! فرشته مهربانم خانم صالحی عزیزم!

آن زمان که پای درست می‏‌نشستم و تو الفبای عشق را به من می‌‏آموختی،
دلم از گوهر کلمات خالی بود؛
ممنونم که مرا سرشار از واژه‏‌های روشن ‏کردی.
سال‏‌هاست که از آن لحظه‏ های شیرین می‏‌گذرد،
ولی هنوز یاد و نامت در دلم زنده است.
از تو ممنونم که برایم از دانایی گفتی و محبت را به من آموختی.
من در سایه‌سار وجودت پیش می‌‏رفتم
و قدم از قدم برمی‏‌داشتم، تو بودی که دست مرا می‌گرفتی تا در پرتگاه و لغزش‌گاه‌‏های زندگی نیفتم.
من امروز به احترام نامت قیام می‏کنم و در زلال کلماتت رها می‏شوم و حدیث زندگی را با تو مرور می‏‌کنم.
می‏‌خواهم به آسمان بال بگشایم و نامت را بر صحیفه آبی‌‏اش حک کنم.
با تمام وجودم از تو ممنونم ای معلم